ناگه بت من مست به بازار برآمد | | شور از سر بازار به یکبار برآمد |
بس دل که به کوی غم او شاد فروشد | | بس جان که ز عشق رخ او زار برآمد |
در صومعه و بتکده عشقش گذری کرد | | ممن ز دل و گبر و ز زنار برآمد |
در کوی خرابات جمالش نظر افگند | | شور و شغبی از در خمار برآمد |
در وقت مناجات خیال رخش افروخت | | فریاد و فغان از دل ابرار برآمد |
یک جرعه ز جام لب او میزدهای یافت | | سرمست و خرامان به سر دار برآمد |
در سوختهای آتش شمع رخش افتاد | | از سوز دلش شعلهی انوار برآمد |
باد در او سر آتش گذری کرد | | از آتش سوزان گل بی خوار برآمد |
ناگاه ز رخسار شبی پرده برانداخت | | صد مهر ز هر سو به شب تار برآمد |
باد سحر از خاک درش کرد حکایت | | صد نالهی زار از دل بیمار برآمد |
کی بو که فروشد لب او بوسه به جانی؟ | | کز بوک و مگر جان خریدار برآمد |