مشو، مشو، ز من خستهدل جدا ای دوست | | مکن، مکن، به کفاند هم رها ای دوست |
برس، که بیتو مرا جان به لب رسید، برس | | بیا که بر تو فشانم روان، بیا ای دوست |
بیا، که بیتو مرا برگ زندگانی نیست | | بیا، که بیتو ندارم سر بقا ای دوست |
اگر کسی به جهان در، کسی دگر دارد | | من غریب ندارم مگر تو را ای دوست |
چه کردهام که مرا مبتلای غم کردی؟ | | چه اوفتاد که گشتی ز من جدا ای دوست؟ |
کدام دشمن بدگو میان ما افتاد؟ | | که اوفتاد جدایی میان ما ای دوست |
بگفت دشمن بدگو ز دوستان مگسل | | برغم دشمن شاد از درم درآ ای دوست |
از آن نفس که جدا گشتی از من بیدل | | فتادهام به کف محنت و بلا ای دوست |
ز دار ضرب توام سکه بر وجود زده | | مرا بر آتش محنت میازما ای دوست |
چو از زیان منت هیچگونه سودی نیست | | مخواه بیش زیان من گدا ای دوست |
ز لطف گرد دل بیغمان بسی گشتی | | دمی به گرد دل پر غمان برآ ای دوست |
ز شادی همه عالم شدست بیگانه | | دلم که با غم تو گشت آشنا ای دوست |
ز روی لطف و کرم شاد کن بروی خودم | | که کرد بار غمت پشت من دوتا ای دوست |
ز همرهی عراقی ز راه واماندم | | ز لطف بر در خویشم رهینما ای دوست |