در حوالی غروب

یک عمر پشیمان ز پشیمانی خویشم

در حوالی غروب

یک عمر پشیمان ز پشیمانی خویشم

ترانه ها

  ترانه ها

 

  سر گیسو به مستی تاب دادی

  به جانم ، مستی بس خواب دادی

  فشاندی گیسوان بر اشک چشمم

 

  به چشمم اشک ماتم حلفه بسته

  دلم در حلقه ی غم ها نشسته

  لبم بی نغمه مانده ، سینه پر درد

  زبانم بسته و ، سازم شکسته

 

  پیام عشق را آغاز کردی

  نیازم را چو دیدی ، ناز کردی

  تو بودی ، طوطی خوشبختی من

  ولی ، زود از برم ، پرواز کردی

 

  نفس تنگست و ، این را سینه داند

  غمم را عاشق دیرینه داند

  مرا هر روز غم یکسان بگذشت

  ولی این نکته را ، آیینه داند !

 

  زبان دارم ، ولی خاموش خاموش

  سخن دارم ولی بیگانه با گوش

  نه خوانندم ، نه پرسندم ، نه جویند

  چه هستم ؟ یاد ِ از خاطر فراموش ؟

 

  مرا در دل نوای صد ترانه

  وجودم پر ز شعر عاشقانه

  اگر گویم ، وگر خاموش مانم ، تو را میخواهم و این ها بهانست ... 

 

مهدی سهیلی

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد