میرسد ونمی‌رسد نوبت اتصال من

وه که جدا نمی‌شود نقش تو از خیال من

تا چه شود بعاقبت در طلب تو حال من

ناله زیر و زار من زارترست هر زمان

بس که بهجر میدهد عشق تو گوشمال من

نور ستارگان ستد روی چو آفتاب تو

دست نمای خلق شد قامت چون هلال من

پرتو  نور روی تو هر نفسی بهر کسی

میرسد ونمی‌رسد نوبت اتصال من

خاطر تو به خون من رغبت اگر چنین کند

هم به مراد دل رسد خاطر بدسگال من

برگذری و ننگری باز نگر که بگذرد

فقر من و غنای تو جور تو و احتمال من

چرخ شنید ناله‌ام گفت منال سعدیا

کآه تو تیره میکند آینه جمال من